Hipomania, czyli … łagodniejszy wymiar manii

Jest nadmiernie wesoły i strasznie gadatliwy, ma rozproszoną uwagę, śpi krócej i zaskakuje swoją kreatywnością oraz nadpobudliwością ruchową. Bardzo często zarówno pacjent, jak i jego rodzina czy przyjaciele nie traktują hipomanii jako stanu odbiegającego od normy. Tymczasem to, co oceniają jako okres przemiany czy rozwoju, odnoszenia sukcesów, może być zapowiedzią innego, destrukcyjnie działającego na otoczenie zaburzenia, jakim jest mania.

Rozpoznanie już po 4 dniach

Hipomania, choć uznawana jest za stan nieco mniej groźny niż mania, to jednak również zaliczana jest jako zaburzenie nastroju, które cechują epizody wzmożonego nastroju. Można ją rozpoznać po minimum 4 dniach od chwili wystąpienia charakterystycznych dla niej objawów. Potencjalnych czynników wywołujących to schorzenie może być wiele. Jedną z możliwości są geny dziedziczone po osobach z zaburzeniami nastroju (np. hipomanią czy chorobą afektywną dwubiegunową). Wpływ mogą mieć także zażywane leki psychotropowe (np. przeciwdepresyjne) czy zaburzenia dotyczące neuroprzekaźników w mózgowiu. Hipomanię wywołują także różne schorzenia ogólnoustrojowe takie jak np. zaburzenia czynności tarczycy czy AIDS, choroby neurologiczne – m.in. stwardnienie rozsiane, uraz czy nowotwór mózgu albo trudne zdarzenie życiowe, z którym pacjent nie potrafi sobie poradzić psychicznie. Bywa, że jest także skutkiem ubocznym zażywania niektórych substancji psychoaktywnych.

Inne zachowanie niż dotychczas

Hipomania dotyka zwykle młodych ludzi (równie często kobiety i mężczyzn), a pierwsze zachorowania przypadają zazwyczaj przed 20 rokiem życia. Chorobę najczęściej rozpoznaje się pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Osoby, które na nią cierpią, zachowują się inaczej niż zazwyczaj. Do charakterystycznych objawów zalicza się m.in.:

• wesołkowatość,


• znaczne polepszenie nastroju,


• drażliwość,


• gadatliwość,


• przyspieszony tok myślenia,


• gonitwa myśli,


• mniejsza potrzeba snu – nawet do 2-3 godzin na dobę,


• wielomówność,


• wielowątkowość,


• tendencje do wybuchania gniewem,


• wzmożony popęd seksualny,


• zwiększona kreatywność,


• większa aktywność lub energia skierowana na cel,


• pobudzenie ruchowe,


• skłonność do zachowań ryzykownych, lekkomyślnych, impulsywnych,


• wyostrzenie zmysłów,


• nagła pewność siebie, poczucie wyjątkowości,


• wysoka samoocena.


• Niebezpieczna nieprzewidywalność

Z jednej strony hipomania wiąże się z większą kreatywnością, energią, ale z drugiej strony jest bardzo niebezpieczna ze względu na to, że ludzie na nią cierpiący nie są przewidywalni co do swoich zachowań. Mogą bowiem spontanicznie przepuścić cały majątek w kasynie lub wdać się w ryzykowną relację seksualną. Z tego właśnie względu hipomania powinna być leczona. Podczas jej diagnozowania psychiatra robi wywiad nie tylko z samym pacjentem, ale i bliskimi mu osobami. Chory bowiem może nie mieć świadomości, że są to zaburzenia nastroju. W leczeniu stosuje się leki normalizujące nastrój oraz przeciwpsychotyczne. Pacjentom zaleca się także psychoterapię np. poznawczo-behawioralną.